Praag - een romance in Maart

28/02/2020 - 05/03/2020

Het avontuur Praag begint koud, grijs, regenachtig en met typische Belgische files. 

De rit van Harelbeke naar Brussels Airport is vermoeiend, want het regent pijpenstelen en sommige mensen vinden het nog haalbaar om zonder licht te rijden. Eenmaal aangekomen op de vooraf gereserveerde "Discount 2" parking begint het er echter beter uit te zien. De parkeerplaatsen zijn breed genoeg, zelfs voor mensen zoals ik, die met hun kleine auto's rijden als of ze Russische tanks besturen. De gratis pendelbus arriveert slechts een paar minuten later, en nog eens 10 minuten later en ik kom aan op de luchthaven. 

Het is de eerste keer voor mij om mobiel in te checken, maar dit lukt goed, en dus is mijn plaatst geboekt en ik moet alleen mijn bagage inchecken, door de beveiliging gaan en wat te eten zoeken. Het boarden begint ongeveer een half uur voor vertrek en verloopt vlot. 

Ik heb geluk: de vlucht is niet volgeboekt; ik heb mijn stoel aan het raam bij de nooduitgang met meer dan genoeg beenruimte en niemand die naast me zit.

We vertrekken ongeveer 5 minuten te laat. Ik begin me vragen te stellen bij mijn wens naar een plaats aan het raam wilde. Het is donker en het regent. Lees: ik zie precies nul. De vlucht verloopt vlot en duurt slechts een uur en vijf minuten. Ook het ophalen van de bagage gaat snel. Hoe kom je nu van het vliegveld in het centrum? Ik had vlak voor het opstijgen de Uber-app gedownload... echter... of ik word te oud, of ik was gewoon te moe - ik geraakte er alleszins niet aan uit. Beschamend, ik weet het. Vooral omdat de normale taxi die ik nam me meer dan het dubbele kostte (1.000 CZK). 

Praag 's nachts zien, de weg van het vliegveld naar het centrum, is als een stap terug in de tijd. Het meeste wat ik in de buitenwijken zag, heeft de socialistische charme waarmee ik opgegroeid ben, zij het enigszins gerenoveerd. 

Dichter bij het centrum zijn er ook straten met prachtige villa's uit de vorige eeuw. Ik kan me de grote kroonluchters, hoge plafonds en brede eikenhouten trappen perfect inbeelden. 

Mijn hotel, het K+K Fenix (duh!) ligt in een zijstraatje tussen Václavské nám en Žitná. Het blijkt dat ik voor mezelf en mijn collega's een hotel heb geboekt pal naast een van de beste stripclubsvan Praag, en recht tegenover een wat minder bekende saunaclub. Uhm…. 

Inchecken in het hotel s’avonds laat rond 23.00 uur was eenvoudig, zij het krampachtig vriendelijk. De kamer is groot, het bed is zacht, de badkamer kan wel een opknapbeurt gebruiken. Nog even rap naar de nachtwinkel wat water en hapjes halen, dan vlug terug naar het hotel, onder de douche en viel doodmoe in mijn bed. 

De nacht was zwaar, zowel omdat mensen graag feesten in Praag, als omdat mijn verkoudheid nog niet zo ver genezen  is als ik zou willen.

Een wandeling door Praag

Zaterdag begint grijs met motregen en 0°C. 

Het ontbijtbuffet is groot en ruimschoots gevuld. De ontbijtzaal is om 8 uur 's morgens nog dun bezet, en er heerst een  serene stilte. Misschien is de nacht hier kleurrijker dan de ochtend erna. Ik ben moe, maar sta te popelen om de stad te ontdekken 

Vlak voor ik vertrek, kijk ik online voor kaartjes voor een klassiek concert in het Sint-Michielsklooster dat in de foyer wordt aangeprezen. Ongeveer 28 EUR voor het kaartje, hoe kan ik nee zeggen? 

Het concert werd gegeven door een strijkkwartet (twee violen, een altviool en een cello). We zaten maar met 10 man in het publiek, en je kon de teleurstelling van de muzikanten voelen. En hoewel ze de stukken kunstig speelden, voelde het alsof ze zich haastten om het voor elkaar te krijgen. Oh, en ze slachtten mijn geliefde "Vltava" van Smetana af tot een 2 - 3 minuten durend "liedje". Maar ik loop te ver vooruit. Het concert vond pas om 17.00 uur plaats, ik had nog een hele dag voor de boeg om Praag te ontdekken. 

De Hradčany

Gezien ik nu toch al “op de berg ben”, en na het gesprek dat ik deze morgen met mijn vader had, besluit ik dat ik net zo goed naar de Hradčany kan gaan. 

Samen met een verrassend grote aantal andere toeristen (gezien de maand en het weer) ga ik de trappen van de Oude Burcht op die naar de oostelijke poort van de Pražský hrad - de Praagse Burcht - leiden. Bij de poort gaan we door een metaaldetector en worden onze tassen doorzocht. 

Ik had niet echt verwachtingen aan de Hradčany, maar ik stond er absoluut versteld van. Uiteindelijk denk ik, dat ik een gewoon kasteeltje op een heuvel verwachtte. De Hradčany is ook een kasteel op een heuvel, maar het is ook zo veel meer. Ik ga niet veel schrijven, want ik had het koud en was nat van de regen en begon hangry te worden. Dus was mijn bezoek een korte.

Ik heb mezelf echter beloofd terug te keren en er een hele dag of misschien twee zou doorbrengen om alle kastelen, kerken en het hele dorp erom heen te ontdekken. 

Als je in Praag bent, eet dan goulash!

Op weg van de Hradčany terug naar het centrum, valt mijn oog op een bord op straat: lunchmenu met aardappelsoep als voorgerecht, goulash met knoedels als hoofdgerecht en apfelstrudel als nagerecht. Klinkt perfect, toch? Ik zoek de deur van het restaurant, open hem en zie een steile trap naar een kelder. Curiosity killed the cat - en ik heb al jaren geen goede knoedels meer gehad, dus daal ik de trap af en tracht niet over mijn eigen voeten te struikelen. Ik ben de enige gast in een zaak die misschien al 20 jaar of langer niet meer is opgeknapt. Het restaurant heet U Laury. Maar wat kan ik zeggen: het eten is goed! Basic, maar smaakvol, en warm en gastvrij na het grijs en de regen van buiten.